Sinds Tweede Kerstdag is Caspar Zwart (50) op het Malieveld in hongerstaking gegaan. In het midden van het veld zit hij onder allerlei beschermende kleden, doeken en grote paraplu’s.
Het gaat naar eigen zeggen goed met hem. “Ik ben geestelijk helder, honger voel ik eigenlijk niet. Het is wel zo dat ik fysiek wat slap ben”, zo vertelt Caspar aan Den Haag FM.
Op de vraag hoe je zijn actie nu moet noemen, zegt hij resoluut dat hij geen actie voert. “Ik zit hier alleen maar”, zegt hij lachend. Maar daar dachten agenten op 29 december toch anders over. Omdat je op basis van de APV (Algemeen Plaatselijke Verordening) niet op straat of in parken mag overnachten, werd hij meegenomen naar het politiebureau. Daar werd een procesverbaal opgemaakt en toen mocht hij weer gaan. In de afgelopen dagen heeft hij al meer de aandacht van overheidsdiensten getrokken. Zo zijn er al meermaals boa’s komen kijken, maar ook agenten, hulpverleners en de Koninklijke Marechaussee hebben zijn stekkie op het Malieveld bezocht.
Het belangrijkste voor Caspar is dat zijn gezondheid – in weer en wind – goed blijft, want als die hem in de steek laat, dan zal hij waarschijnlijk toch weer worden afgevoerd en in de GGZ terecht komen. En dat is niet wat hij wil. Hij is namelijk vast van plan om het deze keer langer vol te houden dan de vorige keer (februari 2020). “Ik ga ermee door tot 4 miljoen mensen opstaan, daadwerkelijk en fysiek opstaan en mij ontmoeten”, zo licht hij zijn doelstelling toe.
Of hij daarin slaagt, zal nog moeten blijken. Maar hij vindt dat hij nu al veel bereikt. “Ik merk ook dat ik in mijzelf dingen ga leren door deze hele situatie. Mensen komen af op mij met heel veel pijn die verwerkt moet worden en dat vindt zijn ontlading hier. Ik doe dit niet voor anderen alleen, ik doe dit niet voor mijzelf alleen. Ik doe het voor iedereen in mijzelf. En dat kan”.
Regelmatig krijgt hij ook de reactie een ‘wappie’ te zijn. Maar daar zit hij niet mee, omdat mensen die hem zo noemen “niet in contact zijn met hun eigen emoties”, zo stelt Caspar. Daarnaast zijn er veel mensen die hem succes of sterkte toewensen. Maar daar heeft hij eigenlijk niet echt behoefte aan. “De essentie is eigenlijk: ik ben goed zoals ik nu ben. Ik heb alles wat ik nodig heb. Dus je hoeft mij helemaal niks meer te wensen, maar omdat we elkaar ontmoeten, zijn wij vrij”, zo besluit Caspar filosofisch.
